Dzieci pod opieką babci – jakie wyzwania stoją przed Tobą?

Dzieci pod opieką babci – jakie wyzwania stoją przed Tobą?

utworzone przez | Dziecko, Maluch, Psychologia

W naszej kulturze często powierzamy opiekę nad dziećmi ich dziadkom. Jeśli mieszkasz z dala od własnych rodziców czy teściów, być może z zazdrością słuchasz historii o tym, jak inni zlecają swoim emerytowanym rodzicom odbiór dziecka z przedszkola, pieczę nad przeziębionym szkrabem czy też funkcję pełnoetatowych opiekunów. I to za darmo!

 

Jak pewnie wiesz, nie ma rozwiązań idealnych i to także – mimo niewątpliwych zalet – idealnym nie jest. Jakie zatem potencjalne wyzwania niesie za sobą powierzenie opieki nad dzieckiem babci lub dziadkowi? 

 

(Treść poniższego artykułu pochodzi z książki „Żłobek, babcia, niania czy ja sama?” autorstwa Karli Orban).

 

Wpływ na prywatne relacje

Największą trudnością, z jaką wiąże się wykonywanie jakiejkolwiek pracy na rzecz członków rodziny, jest mieszanie się wątku zawodowego i rodzinnego. Ewentualne konflikty i zakończenie współpracy mogą rzutować na prywatną relację między babcią a rodzicami, a w konsekwencji między dziadkami a wnukami. Jednocześnie to, co dzieje się na gruncie rodziny, wokół tematów niezwiązanych z maluchem, może się przekładać na atmosferę w trakcie opieki i komfort obu stron. W rodzinach wielopokoleniowych, układających życie rodzinne pod jednym dachem, opieki nad dziećmi w zasadzie nie da się uniknąć, więc tym istotniejsze są dobra komunikacja i otwartość na siebie nawzajem.

 

Odmienne wizje

Nie w każdej rodzinie uda się zachować równowagę pomiędzy angażowaniem babci w wychowanie wnucząt i odrębnością młodej rodziny. To trudny temat także dla dziadków: czasem mówią, że choć przypisuje im się odpowiedzialność za dziecko pozostawione pod ich opieką, nie pozwala się na podejmowanie żadnej autonomicznej decyzji (zero wpływu, dużo odpowiedzialności) nawet w bardzo błahych sprawach jak ubranie malucha na dwór. W zgodnym dzieleniu się opieką może przeszkadzać inny styl wychowawczy – mniej lub bardziej autorytarny czy demokratyczny, często wynikający z różnic pokoleniowych. Zdarzają się także różnice informacyjne: w ciągu ostatnich dwóch czy trzech dekad rodzice zyskali niespotykany dotąd dostęp do specjalistycznej wiedzy. Nierzadko to, co zaleca się dzisiaj (np. rozszerzanie diety po 6. miesiącu życia dziecka), kłóci się z rekomendacjami z naszego dzieciństwa. Nie jest to łatwe dla żadnej ze stron. Naszym mamom i teściowym trudno jest przyjąć, że mogłyby działać na niekorzyść dzieci, robiąc to, co „sprawdziło się” kiedyś, i mogą odbierać nowe informacje jako krytykę swoich dotychczasowych działań. Dlatego też stała pomoc babci może wymagać wypracowania zupełnie innych stylów komunikacji, otwartości na wartości i potrzeby drugiej strony oraz uznania Waszej odrębności jako rodziców. Jeżeli czytasz to zdanie i myślisz, że jest Wam bardzo daleko do podobnego miejsca w relacji, zaangażowanie babci może być momentem przełomowym w pozytywnym i negatywnym znaczeniu. Konflikt stwarza okazję do szczerej rozmowy i zmierzenia się z nienazwanymi mechanizmami w rodzinie, a w rezultacie może przynieść nową jakość. Nierzadko po drodze wywołuje „stan zapalny”, nieprzyjemny dla obu stron. Bywa, że prowadzi do wycofania się z kontaktów.

Określenie ram współpracy

W niektórych rodzinach wystosowanie jakiejkolwiek prośby kojarzy się z wydawaniem poleceń i wzbudza duży dyskomfort: do jakiego stopnia i w jaki sposób mogę mówić własnemu rodzicowi, co robić? Czy w ogóle mogę prosić, żeby babcia wyprowadziła dziecko na dwór, i domagać się tego, jeśli sama nie widzi takiej konieczności? Mimo że opieka niani i babci ma wiele punktów wspólnych, nie da się ukryć, że bycie w relacji prywatnej, a nie zawodowej, zmienia optykę i uruchamia nieco inne emocje. Uzgadnianie ram współpracy może być także trudniejsze, jeśli babcia nie pobiera za swoją pracę wynagrodzenia. Czasem zdarza się, że taki układ prowadzi do poczucia emocjonalnego zobowiązania i długu: ja pomagam wam w opiece, wy powinniście w związku z tym… Aspekt dobrowolności jest ogromnie ważny, bo podstawową przyczyną konfliktów jest to, że któraś ze stron zgodziła się na tę formę opieki, by nie urazić odmową drugiej lub mając zupełnie inne wyobrażenie, jak ta współpraca miałaby wyglądać. Dobrowolność obejmuje was wszystkich: jeśli twój partner nie wyobraża sobie codziennej obecności teściowej w swoim domu lub ma z nią bardzo napięte stosunki, pomijanie jego dyskomfortu z nadzieją, że pewnie „jakoś się dograją”, może zostać odebrane jako bycie ignorowanym.

 

Czy nadąży za maluchem?

Wielu rodziców ma również wątpliwości, czy babcia podoła wyzwaniom opieki nad bardziej wymagającymi maluchami. Czy będzie w stanie zapewnić wystarczająco dużo ruchu i aktywności? Różnica w sposobie spędzania wolnego czasu jest w zasadzie naturalna, bo w końcu każdy z nas ma swoje indywidualne preferencje i pomysły na zaangażowanie uwagi małego dziecka, ale niektórzy rodzice są świadomi tak głębokich różnic między temperamentem babci a malucha, że z troski o któreś z nich nie wyobrażają sobie takiego scenariusza.

 

Jakie pytania warto zadać sobie i partnerowi, zanim zaangażujecie babcię w opiekę?

  • Czy dla obu stron będzie to w pełni dobrowolne rozwiązanie? Czy wszyscy się na nie zgadzają?
  • Czy w naszej rodzinie rozmawiamy otwarcie o tym, co trudne, i możemy wyrażać swoje obawy?
  • Czy w towarzystwie rodziców nadal jesteśmy w kontakcie ze sobą i dbamy o uwzględnianie partnera/partnerki?
  • Jak odbieramy mamę/teściową w kontakcie z dzieckiem? Czy odczuwamy spokój, gdy widzimy ich razem, czy też większość czasu jesteśmy w napięciu?
  • Czy mama/teściowa widzi w nas kompetentnych rodziców i jest otwarta na nasze potrzeby i zdanie?

 

Wielu wyzwaniom można sprostać dzięki otwartej komunikacji. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym, jak dbać o zdrową relację z własnymi rodzicami lub teściami w kontekście opieki nad dziećmi – sięgnij po książkę „Żłobek, babcia, niania czy ja sama?”.

 

Jesteś na urlopie macierzyńskim? Zastanawiasz się, co dalej? Zamów książkę Karli Orban:

3 sposoby na wyjścia z domu podczas odpieluchowania

3 sposoby na wyjścia z domu podczas odpieluchowania

utworzone przez | Dziecko, Odpieluchowanie, Rodzice

Wyjścia z domu, spacery i podróże samochodowe w trakcie odpieluchowania gwarantują dreszczyk emocji każdemu rodzicowi. Adrenalina osiąga rekordowe poziomy, a ucho wychwytuje wszelkie wyrazy choć w najmniejszym stopniu przypominające „siusiu” lub „kupę”, stawiając dorosłego w pełnej gotowości.

 

Mam kilka sprawdzonych sposobów, które pozwolą Ci przetrwać etap pierwszych wyjść i podróży z nieco większą dozą spokoju. 

 

1. Zostańcie w domu

Po prostu przesuń wyjścia w czasie. Jeśli macie taką możliwość, przez pierwsze kilka dni zostańcie u siebie 24 godziny na dobę. To naprawdę pozytywnie wpłynie na proces odpieluchowania. Nie będziesz musiał_a zanadto zastanawiać się nad logistyką, wszystko będzie pod ręką. Także Twojemu dziecku będzie łatwiej zrozumieć proces, jeśli nie dołożysz mu dodatkowych (być może stresujących lub nazbyt stymulujących) atrakcji.
Jak pisze moja współpracowniczka, Zuza, wspominając odpieluchowanie swojej córki: Początkowo szło nam dość opornie, bo o ile w domu jeszcze większość lądowała w nocniku, tak na dworze podczas zabawy często było już za późno na reakcję. Po około dwóch tygodniach wpadki praktycznie przestały się zdarzać. 

Przekiście się u siebie przez te parę dni – potem naprawdę będzie łatwiej. 

 

2. Pielucha w aucie

Prędzej czy później będzie jednak trzeba wyjść z domu, a nawet przewieźć gdzieś dziecko samochodem (co, jak się pewnie domyślasz, może być sporym wyzwaniem w przypadku nagłej potrzeby skorzystania z nocnika). 

Jeżeli w pierwszych dniach odpieluchowywania będziesz wychodzić z dzieckiem czy wyjeżdżać gdzieś samochodem (np. żeby zawieźć starszaka do przedszkola), możesz mu założyć pieluszkę – dla zachowania większego spokoju. Musisz się jednak liczyć z tym, że w takim przypadku proces odpieluchowania będzie szedł nieco wolniej. 

Pamiętaj, żeby wyjaśnić dziecku, dlaczego sięgasz po pieluchę. Możesz powiedzieć na przykład: Będziemy jechać teraz samochodem, a w samochodzie nie ma nocnika. Założę Ci pieluszkę. Jak tylko wyjdziemy z samochodu, to pierwszą rzeczą, jaką zrobimy, będzie zdjęcie pieluszki. 

Po dojechaniu na miejsce, zdejmij pieluszkę, poinformuj o tym dziecko (do bardzo ważne!) i wyjaśnij, gdzie jest nocnik, z którego w razie potrzeby może skorzystać. 

Agata z mojego teamu tak pisze o doświadczeniach swoich i syna: Do żłobka dojeżdżaliśmy samochodem. Droga była za długa, żeby wytrzymał i nie było za bardzo możliwości, żeby się zatrzymywać po drodze i wysiadać z samochodu na siku. Jednocześnie nie chciałam namawiać syna, żeby siusiał „na zapas” przed podróżą. Z tych powodów do samochodu zakładaliśmy pieluchę (tylko na podróż). To spowodowało kryzys, bo syn (już całkiem dobrze odpieluchowany) kiedy czuł, że chce zrobić siku, zamiast szukać nocnika, zaczynał się zastanawiać, czy ma pieluchę czy nie. Często było już za późno na nocnik. Wpadek znowu było sporo i to niestety trwało kilka miesięcy. Ale mi to nie przeszkadzało. Byłam spokojna, bo wiedziałam, z czego to wynika (woleliśmy mieć suchy fotelik samochodowy). Do wpadek podchodziłam bardzo łagodnie.

 

3. Noś nocnik, ubrania i… buty!

Po co nocnik? Czy nie można po prostu poszukać publicznego WC? Po pierwsze, znalezienie toalety w niektórych miejscach może być dość kłopotliwe. Po drugie, stan wielu toalet pozostawia wiele do życzenia. Po trzecie, są dzieci, które zwłaszcza na początku będą potrzebowały, żeby ich nocnik z nimi był, bo tylko na nim czują się bezpieczne. I po czwarte, toaleta bez nakładki niejedne dziecko wystraszyła. 

Katarzyna z teamu Wymagajace.pl pisze tak: Na pierwsze wyjście po wielkiej akcji wzięłam ze sobą jednorazowy nocnik. Nie umiałam go sprawnie rozłożyć, syn nie czuł się na nim pewnie i nie chciał usiąść. Skończyło się paniką i wpadką. Na dodatek okazało się, że nie wzięłam ze sobą ubrań na zmianę. Na szczęście było dość ciepło…

Możesz zaopatrzyć się w dwa zwykłe nocniki i jeden mieć zawsze w wózku czy w samochodzie, a drugi – w domu. Możecie też korzystać z turystycznych nocników jedno- lub wielorazowych. Najlepiej przećwiczcie to sobie na spokojnie w domu.

Pamiętaj, że pęcherz dziecka 2–3-letniego ma pojemność ponad 200 ml. Dzieci potrafią się naprawdę spektakularnie obsiusiać. Pakując ubrania na zmianę, nie zapomnij więc także o skarpetkach i butach. Miej w pogotowiu co najmniej dwa pełne zestawy na zmianę. 

 

Rzetelną wiedzę na temat odpieluchowania znajdziecie w moim kursie „Odpieluchowanie bez stresu”!

Siateczka do podawania owoców: HIT czy KIT?

Siateczka do podawania owoców: HIT czy KIT?

utworzone przez | Dziecko, Niemowlę, Rozszerzanie diety

W jednym z poprzednich wpisów dotyczących rozszerzania diety opowiedziałam Ci, jak moja córka zadławiła się ryżowymi wafelkami (klik!). Nie dodałam wtedy, że bałam się zadławienia już wcześniej, ponieważ gdy rozpoczynałyśmy podawanie posiłków stałych, córka nie miała jeszcze żadnych zębów (a wtedy ich posiadanie wydawało mi się ważne w kontekście posiłków stałych). Dowiedziałam się jednak, że istnieje odpowiedni przedmiot dla matek, które boją się zadławienia. Była to siateczka do podawania owoców i warzyw.

Dla tych, którzy jeszcze nie widzieli tego gadżetu – jest to mała, miękka siateczka z plastikowym uchwytem, który może trzymać dziecko lub rodzic. Do środka wkłada się twarde owoce i warzywa, np. kawałek jabłka, które boimy się podać dziecku po prostu do rączki.

Źródło: https://www.sosrodzice.pl/siateczka-do-karmienia/

Taka siateczka może i wygląda fajnie, ale ma kilka poważnych wad i dlatego nie warto jej kupować. Po pierwsze, nie da się jej dobrze domyć, a nawet gdyby się dało, to zużycie wody przy okazji jest koszmarnie duże. Po drugie, dzieci w kontakcie z taką siateczką zaczynają ją ssać. A w rozszerzaniu diety nie chodzi nam o to, żeby dzieci nadal pobierały kalorie, ssąc. Jednym z celów rozszerzania diety jest nauka gryzienia i żucia. Tymczasem kiedy podajemy twardsze produkty, które mają służyć do tej nauki, ale w formie do ssania, opóźniamy naukę bardziej dorosłego sposobu na żywienie. Po trzecie, przez tę uroczą siatkę maluchy nie poznają jedzenia. Nie widzą jak naprawdę wygląda jabłko, a jak banan. Coś biorą do buzi, coś trafia do brzucha, ale nie uczą się, na czym naprawdę polegają posiłki uzupełniające. A właśnie w trakcie pierwszego pół roku rozszerzania jest to kosmicznie ważne. Dlaczego? Bo kiedy dziecko zacznie chodzić, często w okolicach roczku lub zaraz po, nie będzie mieć czasu na siedzenie, delektowanie się, poznawanie smaków, kształtów, faktur. Będzie chciało chodzić i biegać, zamiast kwadransami przesiadywać w krzesełku do karmienia. Dlatego tak ważne jest wykorzystanie tego pierwszego okresu mniejszej mobilności (czyli czasu między 6 a 12 miesiącem życia dziecka). Po czwarte, popełniłam błąd, niepotrzebnie kupując kolejny plastik, którego na naszej planecie jest już za dużo.

Siateczka do podawania owoców i warzyw to tylko przykład, bo generalnie mój błąd polegał na kupowaniu różnych, niepotrzebnych akcesoriów do rozszerzania diety. Łyżeczek z zakręconym trzonkiem czy plastikowych widelców, które można było zastąpić tym, co już miałam w domu.

Co więc w zamian? Jak Ty możesz nie popełniać mojego błędu? Podzielę się dwoma najważniejszymi wskazówkami.

Po pierwsze, zajrzyj do kuchennych szuflad oraz szafek i zobacz, co tam masz. To, co może się przydać przy rozszerzaniu diety, to małe łyżeczki do herbaty czy widelczyki do ciasta. Małym widelczykiem z wąskimi zębami łatwiej nabijać jedzenie, niż takim dziecięcym – dużym i grubym. Nie obawiaj się metalowych sztućców dla dziecka – sztućce aktualnie dostępne na rynku są zrobione ze stali nierdzewnej. Nie wchodzą w reakcję z pożywieniem i nie zmieniają jego smaku. Możesz bezpiecznie podawać jedzenie dziecku normalnymi sztućcami lub dać mu je do samodzielnego korzystania. Nie musisz kupować plastikowych łyżeczek czy widelczyków.

Wskazówka numer dwa: jeśli myślałaś o siatce na warzywa czy owoce, bo obawiałaś się zadławienia, zdobądź wiedzę. Dowiedz się, jak podawać twarde owoce i warzywa, żeby zminimalizować ryzyko zadławienia. Przykładowo, nie chodzi o  to, żeby zamiast dawać kawałek jabłka w siateczce do owoców, dać dziecku ćwiartkę jabłka do rączki. Jabłko należy bowiem do listy pokarmów, którymi najłatwiej się zadławić. Zamiast tego, obierz całe jabłko i daj je dziecku do rąk. Będzie je sobie skrobać pierwszymi ząbkami lub dziąsłami i oddzielać bardzo małe kawałeczki. Nie chodzi więc o to, by zupełnie odrzucić niektóre pokarmy, lecz by przygotować je w bezpiecznej formie. Poza tym warto nauczyć się zasad pierwszej pomocy przy zadławieniu. Warto, żeby każdy opiekunów wiedział, jak się zachować w takiej sytuacji.

 

Jedna rzecz o bilansowaniu

Jedna rzecz o bilansowaniu

utworzone przez | Dziecko, Maluch, Niemowlę, Rozszerzanie diety, Zdrowie

Czy pamiętasz, jak dużo badań krwi robi się kobiecie, kiedy jest w ciąży? Ciągle powtarza się pobieranie krwi – brrr! Robi się to między innymi po to, żeby wykonać tzw. morfologię – ginekolodzy chcą szybko wykryć, czy u ciężarnej nie pojawiła się anemia z niedoboru żelaza. Ma to sens, ponieważ nieleczona anemia może poważnie zaszkodzić i kobiecie, i dziecku.

Jednak czy potem, po porodzie, ktoś zwrócił Ci uwagę na żelazo? Nie tylko na to, jak ważne jest żelazo dla kobiety w połogu, ale też na to, jak istotny to składnik w trakcie rozszerzania diety niemowląt? Mnie niestety nie. Mówiono, jak ważne są warzywa, owoce, kasze czy nawyk picia wody… Nawet w oficjalnych zaleceniach żywieniowych znalazłam tylko jedno zdanie: Należy podawać pokarmy zawierające żelazo – i na tym skończyło się podkreślanie tego, jak istotny to składnik. A szkoda, bo każdy z dietetyków, którego później poznałam, zwracał mi uwagę na żelazo w posiłkach uzupełniających.

Błędem, który popełniłam podczas rozszerzania diety, był brak świadomości tego, że w całej zabawie związanej z bilansowaniem diety niemowląt zdecydowanie najważniejszą rzeczą jest podawanie produktów bogatych w żelazo.

Dzieci rodzą się z zapasami żelaza, które wystarczają im na mniej więcej pierwsze sto osiemdziesiąt dni życia – pod warunkiem, że zdołały te zapasy zgromadzić w życiu płodowym. Wśród grup ryzyka rozwoju anemii z niedoboru żelaza, czyli wśród dzieci, które rodzą się ze zbyt małymi zapasami żelaza, wymienia się:

  • dzieci urodzone przedwcześnie (ponieważ zapasy żelaza gromadzą się pod koniec ciąży);
  • dzieci z niską masą urodzeniową;
  • dzieci matek, które w czasie ciąży miały niedobór żelaza lub cukrzycę;
  • dzieci, którym zbyt szybko przecięto pępowinę po urodzeniu.

Dzieci z grup ryzyka mogą otrzymać od lekarza zalecenie suplementowania żelaza nawet od pierwszych dni życia. 

U dzieci, które nie należą do grup ryzyka, z dnia na dzień zapasy żelaza robią się coraz mniejsze. W okolicach sto osiemdziesiątego dnia życia my – rodzice – wkraczamy z rozszerzaniem diety, unikając w ten sposób anemii z niedoboru żelaza. Oczywiście pod warunkiem, że nie popełniamy mojego błędu.

Jedna z najważniejszych zasad, dotyczących bilansowania posiłków w trakcie rozszerzania diety, to: w każdym posiłku i każdej przekąsce powinno znajdować się źródło żelaza. W każdej, nie tylko dwa razy dziennie. W każdej. Dlaczego to ważne? Dlatego, że w żywieniu dzieci istnieje podział odpowiedzialności. Oznacza to, że to opiekun decyduje czy, co i w jakiej formie poda dziecku do jedzenia, a dziecko decyduje, czy i co z tego zje. Jeśli źródła żelaza znajdują się w każdym z trzech czy pięciu serwowanych dziennie posiłków, to jest duża szansa, że dziecko dostarczy sobie żelaza przy okazji któregoś z nich. Jeśli podajesz żelazo w ramach tylko jednego posiłku – np. podwieczorku – wzrasta ryzyko, że dziecko danego dnia nie dostarczy sobie żelaza, bo akurat nie będzie miało ochoty na podwieczorek.

Oczywiście nie jest tak, że jeśli nasze dziecko przez tydzień nie będzie otrzymywało produktów bogatych w żelazo, to wystąpi u niego anemia. Na szczęście niedobory nie pojawiają się tak szybko. Sprawa jest jednak istotna, ponieważ anemia z niedoboru żelaza jest nie tylko zaburzeniem hematologicznym. Jej skutki są znacznie rozleglejsze i sięgają sfery poznawczej, społeczno-emocjonalnej i ruchowej, a także wpływają na regulację snu i czuwania. Dzieci z anemią z niedoboru żelaza śpią płycej i częściej się wybudzają. Więcej przeczytasz w tym artykule.

Gdzie znajdziemy żelazo? W produktach pochodzenia zwierzęcego występuje żelazo hemowe, które jest najlepiej przyswajane. Mowa głównie o mięsie, podrobach, rybach, w mniejszym stopniu – o jajach. W produktach roślinnych znajduje się żelazo niehemowe, które przyswaja się nieco gorzej. Nie oznacza to, że dziecko niejedzące mięsa (któremu mięso nie smakuje lub pochodzące z wegetariańskiej rodziny) będzie wymagało suplementacji żelaza. Zbilansowana dieta bezmięsna może zaspokajać zapotrzebowanie na żelazo. Pomocne jest podawanie produktów takich jak warzywa strączkowe, zielone warzywa, amarantus czy nasiona sezamu. Bardzo ważne jest podawanie źródeł żelaza w odpowiednim towarzystwie. Są bowiem substancje, które utrudniają jego wchłanianie i takie, które mu sprzyjają – jak np. witamina C. 

 

Co znajdziesz w Parentflixie?

Co znajdziesz w Parentflixie?

utworzone przez | Dziecko

 

W dniach od 4 do 13 kwietnia 2022 będzie można dołączyć do Parentflixa – klubu dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej. Taka okazja zdarza się tylko 2 razy w roku. Dlaczego warto dać się zaprosić? I dlaczego akurat teraz? Powodów jest sporo i do każdego przemówi inny. Znajdź swój. 

 

Coś dla rodziców niejadków

Schemat jest zwykle podobny. Rozszerzanie diety jakoś tam idzie, a potem nadchodzi kryzys. W przededniu pójścia do przedszkola w menu zostają już tylko produkty w stylu sucha buła i makaron z sosem pomidorowym. Standardowe porcje zamiast rosnąć wydają się maleć, a atmosfera przy posiłkach zaczyna się robić napięta. 

 

Czujesz, że to o Was?

Z myślą o rodzicach takich jak Ty, postanowiłam stworzyć w Parentflixie ścieżkę „Jak pomóc niejadkowi?”. Potrzebowałam do tego przedsięwzięcia ekspertki – dietetyczki, która zna się na problemie wybiórczości pokarmowej i która w czasie szkoleń online na żywo czuje się jak ryba w wodzie. I wiesz co? Zorganizowałam rekrutację na to stanowisko. Tak poznałam mgr Magdalenę Ciężkowską, która po prostu mnie zachwyciła. Przez najbliższe pół roku przeprowadzi klubowiczów przez proces zwiększania różnorodności niejadkowego menu.

 

Czas zaopiekować się SWOIMI emocjami!

Macierzyństwo to nie tort kajmakowy. Smakuje różnie. Zdarzają się chwile, kiedy ogarnia Cię lęk? Smutek? Złość? Może nawet czasami mówisz sobie, że nie lubisz własnego dziecka. To niezwykle trudne emocje. I właśnie dlatego warto się im przyjrzeć. 

 

Czujesz, że to o Tobie?

Nie musisz przywdziewać zbroi bohaterki. Obserwuj to, co czujesz, przechodząc przez półroczną ścieżkę „Trudne emocje mamy” autorstwa znanej i cenionej ekspertki – magister psychologii, Joanny Frejus. Bądź bardziej świadoma swoich emocji. Czy ta ścieżka zastąpi terapię? Nie, ale może pomóc odkryć w sobie gotowość na pracę z terapeutą. Może też dać spokój i zrozumienie, skąd biorą się różne stany. 

 

Kurs na dwujęzyczność!

Cała naprzód! Pora rozwinąć żagle na naszym językowym dwumasztowcu! Coraz więcej osób zakłada dwukulturowe rodziny. Wielu z nas emigruje i wychowuje dzieci w innym kraju. To niezwykle ubogacające doświadczenia, choć czasami mogą przysporzyć niemałych kłopotów. 

 

Czujesz, że to o Was?

Ścieżka „Dziecko na drodze do dwujęzyczności” to kompas i szkolenie z nawigacji w jednym. W dodatku przygotowała je doświadczona ekspertka-praktyczka, mgr Anna Demirel, która tak jak Ty wychowuje swoje dzieci w dwóch językach, a w dodatku zawodowo zajmuje się wspieraniem dwu- i wielokulturowych rodzin. Podejdź do sprawy poważnie, by osiągnąć lepsze rezultaty. 

 

Seksualność – to więcej niż myślisz

Rozmowy o seksualności? Ale przecież to jeszcze nie ten etap! Skończy te 11, 12 lat, to się powie, że miesiączka, potem tam coś kiedyś o prezerwatywie, pigułkach, jakoś to będzie. 

Noo… nie do końca, bo seksualność to także nazywanie części ciała w czasie kąpania bobasa w wanience, wybór ubranek, zabawek, tłumaczenie, kto (i jakim cudem?!) jest w brzuchu cioci w ciąży. To także… brak zgody na kolejną łyżeczkę zupy i niechciane buziaki na „dzień dobry”. 

 

Przekonałam, że to o Was? 😉

Wiem, że nie wszystko jest intuicyjne i że czasem trudno nam się przyznać, że nie do końca wiemy, jak ugryźć temat. Teraz nie musisz już uciekać i odwlekać „na później”. Ścieżka Tosi z WdŻ dla Zaawansowanych poprowadzi Cię krok po kroku. Trudne pytania nie będą Ci straszne, a rzadko wymawiane słowa nie ugrzęzną Ci w gardle. 😉

 

Lepszy sen – więcej energii

Dziecko, do którego ciągle trzeba wstawać i dorosły, któremu trudno zasnąć – mieszanka wybuchowa. Prędzej czy później dochodzi do przeciążenia. Nikogo chyba nie trzeba przekonywać do słuszności tego stwierdzenia. Sen – to chyba temat numer 1 wśród młodych rodziców. A gdy wraz z upływem miesięcy niewiele się zmienia, wsparcie staje się palącą potrzebą. 

 

Czujesz, że to o Was? 

W Parenflixie mam dla Ciebie megapakiet. WSZYSTKIE moje szkolenia o śnie dzieci i dorosłych w jednym miejscu. A do tego comiesięczne sesje Q&A na temat snu. Bierz, co chcesz, wszystko weź, co tylko mam! 😉 …i śpijcie dobrze!

 

Pst, a na dobry początek zapraszam Cię na darmowy webinar „Rytuał wieczorny od A do Z”. Wpadnij i poznaj lepiej mój styl. 

 

Co jeszcze?

Oprócz comiesięcznych szkoleń i sesji Q&A dostępnych w ramach każdej ze ścieżek wiedzowych mamy dla Ciebie dużo więcej. 

  • Ogromną mediatekę wcześniejszych szkoleń Wymagajace.pl i Parentflix – oglądaj (lub słuchaj! mamy wersje audio) bez limitów te, które odpowiadają na Twoje aktualne potrzeby. Pełną listę znajdziesz tutaj. 
  • Wspierającą społeczność. Dołączyło do nas już ponad 1000 osób. Możesz nawiązać kontakt z mamami takimi jak Ty na dedykowanej platformie.
  • Wsparcie techniczno-organizacyjne. O wszystkim Ci przypomnimy i poprowadzimy za rękę. Bogna czuwa nad każdą klubowiczką. <3
  • Wyjątkowy webinar polskiej guru empatycznej komunikacji – Magdaleny Boćko-Mysiorskiej, o tym jak mówić do dzieci, żeby zechciały nas posłuchać. Przyda się każdemu rodzicowi. 😉
  • Zniżkę -30% na nowe kursy online od Wymagające i darmową dostawą na książki od Wydawnictwa Wymagające.
  • Kurs online „Odpieluchowanie bez stresu”. Pomógł już tysiącom rodziców bezproblemowo odpieluchować dziecko. Członkowie Parentflixa otrzymują go za darmo!
  • Kurs pierwszej pomocy u dzieci i niemowlaków. Zakrztuszenie? Oparzenie? Zdarte kolano? Z profesjonalnym kursem pierwszej pomocy, wiesz, jak reagować. Wartość kursu na rynku to 2000 zł.
  • Wykłady gościnne co miesiąc, a wśród prelegentów takie gwiazdy w swoich dziedzinach, jak mgr farm. Marcin Korczyk (Pan Tabletka), mgr inż. Justyna Nater z „Dbaj o Wzrok”, czy dr Mira Rządzka (neurologopeda).

 

Poczuj wolność i pewność, którą daje Parentflix. Dołącz do 13 kwietnia.

 

Parentletter – newsletter dla świadomych rodziców. Zapisz się na listę i otrzymuj pełne wsparcia treści.

Jak nazywać genitalia w rozmowie z dziećmi?

Jak nazywać genitalia w rozmowie z dziećmi?

utworzone przez | Dziecko, Eksperci Parentflixa, Klub, Parentflix, Psychologia, Rodzice

Jak nazywać genitalia w rozmowie z dziećmi?

Srom, cipka czy brzoskwinka? Określanie tak zwanych intymnych części ciała w rozmowach z dziećmi to temat, który często pojawia się na Instagramie i nie tylko. I słusznie, warto o tym pisać.  W każdej rodzinie może być z tym trochę inaczej. Często też jest tak, że w naszych domach rodzinnych nie było takiego słowa, którego chcemy teraz używać. Albo nie było w ogóle żadnych. Jak więc się za to zabrać? 

Bardzo zależy mi na tym, żeby moje wskazówki mogły posłużyć każdemu – bez względu na to, czy mówienie o narządach płciowych z dzieckiem przychodzi danej osobie naturalnie czy też nieco  trudniej. Dlatego podzieliłam ten element domowej edukacji seksualnej na 3 etapy. Oto i one: 

 

Etap I: Po prostu mów! 

Bardzo doceniam instagramową edukację seksualną. Czytając posty, poszerzamy swoje słownictwo, oswajamy się z nim i dowiadujemy się, które słowa są aktualnie powszechnie używane. A patrząc szerzej: zdobywamy wiedzę o naszym zdrowiu, profilaktyce, relacjach czy kulturowych aspektach seksualności. Mam jednak wrażenie, że media społecznościowe zapomniały trochę o sporej grupie osób, którym pewne wyrazy po prostu nie przechodzą przez gardło.

Dlatego najważniejszą zasadą jest to, żeby w ogóle mówić. Używaj takich wyrazów, które wypowiesz bez większych problemów – bez jąkania, ściszania głosu i rozglądania się po pokoju. 

Masz problem z popularną ostatnio cipką? Czujesz, że to zbyt wulgarne? Sama nie lubiłam kiedyś tego słowa. Kiedy używała go moja mama (jak widać, bardziej „postępowa” niż ja jako nastolatka!), czułam się strasznie zażenowana. Potrafię zrozumieć taką blokadę. Zostaw cipkę, mów inaczej – ale mów!

Niech to będzie nawet wasze prywatne, domowe słowo. Możesz użyć jednego z tych wieloznacznych określeń, takich jak ptaszek czy brzoskwinka – pod warunkiem, że Twoje dziecko będzie wiedziało, że nie mówisz o zwierzętach czy owocach, ale o konkretnej części ciała. 

Wiele osób krytykuje takie podejście. „Jak to? Przecież to wstyd, jeśli ktoś powie lekarzowi o swędzącej brzoskwince”. Może rzeczywiście w wyedukowanej bańce brzmi to dość nieporadnie, ale z drugiej strony lepiej powiedzieć tak, niż nie mieć żadnego słowa określającego swędzącą część ciała i nie pójść przez to w ogóle do lekarza. Mądry specjalista albo mądra specjalistka sobie poradzi – dopyta i się dogada. Najważniejsze, żeby Twoje dziecko wiedziało, że brzoskwinka jest normalną częścią ciała, o której można mówić. Osobie, której od dziecka mówiono, że ma brzuszek, a dalej… nóżki, może być z tym trudniej.

 

Etap II: Wprowadź słowa zrozumiałe dla otoczenia

Mimo wszystko dobrze byłoby, gdyby dziecko znało słowa, dzięki którym dogada się z otaczającym je światem. Wyrozumiały lekarz lub wyrozumiała lekarka to jedno, a rówieśnicy w przedszkolu – to już trochę co innego. Używanie typowo domowych określeń wśród znajomych może przysparzać kłopotów w komunikacji. Dogadanie się zajmie potencjalnie więcej czasu, a może też być tak, że komunikat w ogóle nie zostanie zrozumiany („dobra, jakaś tam brzoskwinka… nieciekawe”). Najgorzej, jeśli użycie takiego niezrozumiałego powszechnie słowa utrudni dogadanie się z zaufanym dorosłym, któremu dziecko próbowało opowiedzieć np. o sytuacji nadużycia seksualnego.

 

A więc jakie to są te zrozumiałe wyrażenia? Jeśli chodzi o typowo męskie narządy, to mamy dwa : dziecięcy (choć powszechnie zrozumiały) siusiak i „dorosły” penis. Tutaj jest łatwo, wszyscy wiedzą, o co chodzi. Ba, tworzy się nawet pewna wspólnota. W przedszkolu większość chłopców szybko się orientuje, że każdy z nich ma to samo. U większości dziewczynek tak nie jest – okazuje się, że… każda ma co innego, bo w każdym domu mówi się inaczej. 

 

Jak zatem nazywać typowo żeńskie narządy płciowe?

Pierwsze określenie to srom. Ma ono medyczny charakter, jest poprawne, słownikowe, ale… mimo to wcale nie jest do końca zrozumiałe. Nawet licealiści i licealistki, których i które uczę, niekoniecznie są z nim zaznajomieni. Jest też wagina (czasami zdrabniana w rozmowach z dziećmi do waginki), która z kolei jest niepoprawna słownikowo, bo teoretycznie odnosi się tylko do pochwy, ale do codziennego użytkowania wystarczy, a u lekarza można to doprecyzować. Na pewno dogadamy się, używając słowa cipka, choć tak jak wspomniałam na początku, nie wszyscy czują się komfortowo z tym, że jest to zdrobnienie od wulgaryzmu. Coraz częściej możemy spotkać także wyrażenie wulwa – ale sporo osób będzie musiało uciec się do pomocy Google’a, żeby zrozumieć, o czym mówimy. Choć jej niewątpliwą zaletą jest neutralne brzmienie i precyzyjne znaczenie.

Ja używam wszystkich tych słów i z ciekawością patrzę, jak zmienia się ich popularność i odbiór.

 

Etap III: Zapoznaj z terminami medycznymi

I jeszcze trzeci element – który dodam jako nauczycielka i edukatorka. Warto, żeby dzieci kojarzyły typowo medyczne nazwy, takie jak srom czy prącie. Prędzej czy później zetkną się z nimi w podręcznikach szkolnych i wtedy fajnie, żeby wiedziały, o co chodzi. 

Czy to znaczy, że trzeba używać w domu całego zestawu określeń? Nie. Wybierz jedno i od czasu do czasu przeplataj drugim, napomknij że jest jeszcze inne. Bez presji. Po prostu mów.

Na koniec mała uwaga. Język szybko ewoluuje. Pamiętacie, jak cipka brzmiała jeszcze 5 czy 10 lat temu? Zupełnie inaczej, prawda? Dlatego chcę zaznaczyć, że to są moje wskazówki na dzisiaj. Na 2022 rok. 

 

Autorką artykułu jest Tosia z WdŻ dla zaawansowanych, ekspertka Parentflixa i autorka ścieżki wiedzowej „Seksualność dziecka”. 

 

Parentletter – newsletter dla świadomych rodziców. Zapisz się na listę i otrzymuj pełne wsparcia treści.